روزی روزگاری در فضا-زمان، جیمز وب به هزاران ستارۀ جوان در سحابی رتیل نگاه کرد که هرگز دیده نشده بودند.

تلسکوپ جیمز وب به درون سحابی رتیل که ۱۶۱ هزار سال نوری با زمین فاصله دارد، نگاه دقیقی انداخت. قابلیت فروسرخ جیمز وب به آن اجازه داد تا در میان گرد و غبار سحابی رتیل نفوذ کرده و هزاران ستارۀ جوان و تازه متولد شده و حتی کهکشان‌های کم نور را رصد نماید.

سحابی رتیل حدود هزار سال نوری قطر دارد و در ابر ماژلانی بزرگ واقع شده است، ابر ماژلانی بزرگ یک کهکشان کوتوله است و به دور راه شیری می‌چرخد. این سحابی یکی از پیچیده‌ترین مناطق شکل‌گیری ستاره‌ در تمام کهکشان‌های همسایۀ راه شیری است. این گرد و غبار در واقع یک منطقۀ بسیار فعال برای تولد ستارگان جوان و آبی رنگ است. ستارگانی که بسیار غول‌پیکرتر از خورشید ما هستند.


‌چه چیزی این سحابی را برای دانشمندان قابل توجه می‌کند؟ بر خلاف کهکشان راه شیری ما، سحابی رتیل ستاره‌هایی جدید با سرعت زیاد تولید می‌کند. اگرچه این سحابی به ما نزدیک است، اما شبیه به نواحی ستاره‌زای غول‌پیکر متعلق به زمانی است که کیهان تنها چند میلیارد سال قدمت داشت و شکل‌گیری ستارگان در اوج خود بود. از آنجایی که سحابی رتیل به ما نزدیک است، مطالعه دقیق آن آسان است و به ما کمک می‌کند تا درباره گذشته کیهان بیشتر بدانیم.