دانشمندان سال‌هاست می‌دانند که کهکشان راه‌ شیری یک کهکشان‌ هم‌نوع‌خوار است. کهکشان ما از طریق بلعیدن کهکشان‌های کوچکتر رشد کرده و سوخت لازم برای تولد ستاره‌های جدید را فراهم می‌کند.

کهکشان راه شیری در طول عمر  ۱۳.۶ میلیارد سالۀ خود بارها به کهکشان‌های دیگر برخورد کرده است. بررسی اخترشناسان نشان می‌دهد کهکشان ما با بلعیدن کهکشان‌های کوچک‌تر رشد کرده و حتی هم اکنون دو کهکشان کوتوله “ابرماژلانی بزرگ” و “ابر ماژلانی کوچک” به سمت کهکشان ما در حال سقوط هستند.

سوابق ادغام‌های باستانی‌تر را می‌توان از موقعیت‌ و حرکت ستاره‌ها در هاله‌ی کهکشان راه شیری استخراج کرد. این هاله یک توزیع تقریباً کروی از ستاره‌هایی با قدمت ۱۰ تا ۱۲ میلیارد سال است. در عین حال، کهکشان بزرگ آندرومدا با سرعت ۴۰۰ هزار کیلومتر بر ساعت به کهکشان ما نزدیک می‌شود و این یعنی طی پنج میلیارد سال آینده به هم برخورد می‌کنند.

ماهواره گایا در سال ۲۰۱۳ با هدف ایجاد یک نقشه سه‌بعدی دقیق از کهکشان راه شیری به فضا پرتاب شد و سعی داشت این کار را با پیمایش یک درصد از ۱۰۰ میلیارد ستارۀ کهکشان ما انجام دهد. اخترشناسان مرکز هاروارد-اسمیتسونین بتازگی محدودۀ بیرونی کهکشان ما را با جزئیات بی‌سابقه بررسی کردند تا به ماهیت آخرین ادغام کهکشان ما پی ببرند.

شواهد نشان می‌دهد که یک کهکشان کوتوله حدود 8 تا 10 میلیارد سال قبل با کهکشان راه شیری ادغام شده است. تودۀ ستارگانی که امروز از آن باقی مانده، به GSE معروف است. با این حال، هنوز مشخص نیست که آیا GSE با کهکشان ما برخورد کرده یا قبل از ادغام تدریجی، به دور کهکشان ما چرخیده است و اگر چنین باشد، آن مدار چه شکلی بود.

اخترشناسان با مدل‌سازی ستاره‌های هاله کهکشان ما که ماهواره گایا اندازه‌گیری کرده بود و یک مجموعه شبیه‌سازی‌های عددی پی بردند که این کهکشان کوتوله حاوی نیم میلیارد ستاره بود و به دور کهکشان راه شیری نمی‌چرخید، اما در یک جهت مخالف با حرکت چرخشی کهکشان راه شیری، به آن نزدیک شد. همچنین محققان نتیجه گرفتند که تقریباً ۵۰% از هاله ستاره‌ای فعلی کهکشان راه شیری و حدود ۲۰% از هاله‌ی ماده تاریک آن از این کهکشان کوتوله نشأت گرفته است. با تکمیل این مطالعه، می‌توان چگونگی رشد کامل کهکشان راه شیری طی ۱۰ میلیارد سال ِ گذشته را توضیح داد.