فضانوردان در ایستگاه فضایی بین‌المللی همان نیازهای اولیه انسان در زمین مثل احتیاج به غذا، آب، هوا و البته استفاده از توالت را دارند. دانشمندان بتازگی توانستند ۹۸ درصد از ادرار و عرق فضانوردان را بازیابی کرده و آن را به آبی تمیز برای آشامیدن تبدیل کنند.

ایستگاه فضایی بین المللی سالانه به حدود ۶۸۰۰ کیلوگرم آب و مواد مصرفی نیازمند هستند که باید از سطح زمین برای فضانوردان ارسال شود. با توجه به حضور دائمی ۶ فضانورد در ایستگاه فضایی، سالانه هزینه بسیار زیادی صرف انتقال آب سالم و آشامیدنی به این ایستگاه می گردد. به همین منظور، ناسا با سامانه کنترل محیطی و پشتیبانی حیات که بتازگی بروزرسانی شده، توانست ۹۸ درصد ادرار و عرق بدن فضانوردان ایستگاه فضایی را به آب آشامیدنی تبدیل کند. این نرخ پیش از این ۹۳ درصد بود.

هر فضانورد به طور متوسط در ایستگاه فضایی روزانه به ۴ تا ۵ لیتر آب نیاز دارد. بنابراین آبی که به ایستگاه فضایی ارسال می‌شود، به دلیل ارزش بالا بارها، بازیافت می‌شود. این آب آشامیدنی از ادرار، رطوبت‌محیط و عرق خدمه ایستگاه در هنگام انجام وظایف روزانه بدست می‌آید.

دانشمندان با یک وسیله شگفت‌انگیز نه تنها آب زاید را به آب آشامیدنی بدل می‌کند که رطوبت آزاد شده در هوای کابین از تنفس و عرق خدمه را جذب و آن را نیز بازیافت می‌کند. ابتدا ادرار از یک سری فیلترهای ویژه عبور می‌کند، سپس یک راکتور شیمیایی هر اثری کوچکی از مواد کثیف باقی‌مانده را تجزیه می‌کند.

پس از آن، حس‌گرها خلوص آب را بررسی می‌کنند و در صورت رضایت‌بخش نبودن کیفیت آب، این فرآیند دوباره تکرار می‌شود تا زمانی که آب کاملا برای نوشیدن مناسب باشد. در این مرحله سیستم کنترل شرایط محیطی و پشتیبانی از حیات به آب تمیز ید اضافه می‌کند تا از رشد میکروب‌های کوچک در آن جلوگیری و آن را برای استفاده فضانوردان ذخیره کند.


“کریستوفر براون” یکی از اعضای تیم در مرکز فضایی جانسون ناسا در هیوستون، می‌گوید: «این یک گام بسیار مهم در بخش تکامل سیستم‌های حمایت از حیات است. فرض کنید که ۴۵ لیتر آب را در فضا جمع‌آوری می‌کنید. حدود یک لیتر آن را از دست می‌دهید و ۹۸ درصد دیگر به چرخش خود ادامه می‌دهد. حفظ این چرخه یک دستاورد بسیار عالی است.»

“جیل ویلیامسون” مدیر پروژه آب ناسا، گفت: «فضانوردان ادرار نمی‌نوشند. این آب آشامیدنی است که بازیافت، فیلتر و تمیز شده است. حتی تمیزتر از آبی است که ما اینجا روی زمین می‌نوشیم.»

در واقع هرچقدر آب و اکسیژن کمتری برای ارسال وجود داشته باشد، پرتابگر با اضافه بار کمتری به فضا می‌رود و هزینه‌ی کمتری هم برای ناسا دارد. همینطور این روش جدید به تامین آب مورد نیاز فضانوردان در سفرهای آینده به ماه و مریخ کمک می‌کند.